Het gaat hard met de tijd, nog even en we staan in 2023. How time flies zoals ze zeggen in Noord Oost Drenthe. Na een toch een aantal stukken met u gedeeld te hebben kan ik wellicht een van mijn guilty pleasures aan u vertellen. Nee, nee ik ben geen hardcore Modern Talking fan maar ik ben in het trotse bezit van een dessertwijnen fetish.
Na kan ik met u de smaakkubus doorlopen maar deze wijnen geven mij een bijzonder aangenaam mondgevoel. Fijn hoor ik u denken maar hoe is dit toch zover gekomen.
Ik heb een leuke jeugd gehad met een hoop vrienden. Een van deze vrienden was de breakdancende Hoogvlietse Casanova. Op speels gemak wond hij iedere vrouw om zijn vingers. Iedere zaterdag stond ik in het Piekie de groots mogelijke Joe Cool uit te hangen. Nonchalant tegen de bar leunend en lonkend naar iedere vrouw, met als resultaat nul.
Gefrustreerd keek ik om me heen en zag daar 2 losse heupjes rond dartelen. Back by dope demand schalde door de speakers en daar lag, tenminste in mijn beleving, hij op de vloer te dweilen. Nu is dat niet zo erg zou je denken, maar daar stond ik met mijn mond vol tanden. Alle meiden van de Einstein stonden in een kring de John Travolta look-a-like aan te moedigen.
Langzaam droop ik af met een zak vol met muntjes. De bessen-7up oorlogskas gooide ik in een hoek en kroop stilletjes in mijn bed. Na diverse pogingen om mijn alpha mannenstatus weer een beetje glamour te geven besloot ik dan maar me te verdiepen in wijn. En verdomd het was nog een leuk ook.
Tot op een bepaalde dag. Met zijn zessen op vakantie. Six amis en France hadden we verzonnen. En verdomd leuke vakantie. Als je teveel port drinkt is Sweet & Sour ook te marineren, alleen opwarmen brengt wat complicaties met zich mee. Breakdancend, drinkend en karaokend brachten we samen de tijd door.
Door de Bordeaux toerend bezochten we andere grote liefdes van me. De Grand Cru’s. Wijngaarden, kastelen en kelders deden mijn hartje opspringen. Mouton Rothschild, Lafitte, Margeaux, Cos d’Estournel, heerlijk. Het beste wat de wijnwereld voort brengt.
En iedereen deed lekker mee, oprecht geïnteresseerd en de juiste vragen stellen. Ik steeg in aanzien daar ik ook wat ervan wist te vertellen.
Tot we in Sauternes kwamen. Chateau d’Yquem. De top van de dessertwijnen wereld. Een koninklijk domein, immers eigendom van Lodewijk VII en de favoriete wijn van Thomas Jefferson. Dat bleek uit een brief uit 1787 toen hij d’Yquem wilde kopen met de woorden “ik weet dat uw gewassen tot de beste behoren van Sauternes”.
Zo liep ik te oreren terwijl we door de wijngaard liepen, 20 % sauvignon, 80 % semillon, pourriture noble, een fles uit 1811 die verkocht wordt € 85.000. Het heilige de heiligen. Opeens zag ik een vriendje, rommelend aan zijn gulp aan komen lopen. “Huh, waar is je vrouw ?” vroeg ik schoorvoetend. ‘Oh”, zei hij lachend, “die zit nog even op haar hurkjes tussen de wijnstokken. Heb even tegen haar gezegd dat ze maar aan de gang moest, was ook zo’n stuk lopen naar het Chateau.”
Mijn hart sloeg over. Deze vrouw was het toonbeeld van fatsoen en reinheid, leermeester van Amy Groskamp-ten Have. Ze liet zich volledig meeslepen.
Het bleef lang onrustig in de bus op weg naar de camping. Later bleek dat het een van de beste jaargangen van d’Yquem was.
Nu is het erg enthousiast om D’Yquem te verkopen, vandaar maar een “mindere” god bij ons. Hier in Sauternes bezit de familie Belloc het fraai gelegen Château Fontaine dat is uitgerust met moderne installaties. De druiven op dit 3 ha grote domein zijn aangeplant op een bodem van klei, grof zand en kiezel. Resultaat is een aangenaam en delicaat aroma van mango, meloen en honing in de neus.
Ook met een vleugje veengras en blauwe kaas. Zoet op de tong. Soepel, fijn en elegant met een frisse afdronk.
Recente reacties