Zal je meemaken, tijdens de laatste F1 -race in Quatar kreeg ik een revival. Wellicht heeft u deze Max Verstappen in de dop wel een eerder waargenomen in mijn verhalen maar dit moet ik toch even met u delen.
Een ander illuster gezelschap waar ik deel van uit mag maken is de Tafel. Opgericht naar aanleiding van een stamtafel die elkaar, iedere donderdag en zaterdag, ontmoette in de Vergulde Lampet. Twee heren namen het initiatief. Een, niet nader te noemen advocaat uit Dordrecht (dit in verband met een eventuele megaclaim) en een van de hoofdpersonen in dit prozaatje.
Ze noemen elkaar Co & Co, maar Bassie en Adriaan zou ook niet misstaan maar dit terzijde. Nu wil het toeval dat er 2 participanten aan dit gezelschap rentenieren in Calpe. Met de mop in de ene hand en de steenslippertjes in de andere zitten deze 2 pensionado’s een maandje of 6 onder de Spaanse zon. Nippend aan diverse glazen witte wijn lopen ze van de ene bingo-avond naar de volgende koraoke/dansavonden.
Op een middag in maart zaten we, met een ijspegel aan onze neus, op het terras van de Lampet.
Toen we begonnen met de ijsberen en de pinguïns weg te jagen face-timede Jaap en Marjan over een “waterig” zonnetje. Een zeebries koelde hun dorade af. Starend naar onze troost pannekoek (*) en met een traantje in mijn ooghoek staarde ik naar mijn glas melk. Door de kou was dit inmiddels een milk-shake geworden.
Dit moet anders besloten we. En daar komt de Co in beeld. Marcel Mast is iemand die voortvarend te werk gaat. En 2 dagen later zat ik, tezamen met Linda, in de auto op weg naar Weeze.
Marcel had, met Ryanair, een vluchtje naar Allicante geboekt en een auto gehuurd. Ik snel even een bevriende wijnboer, Vincent Riera Balbastre, gebeld of we langs konden komen (**).
Dus wij op pad.
Nu moesten we inchecken om 11:30 uur. Nu reden we weg om 8:30 uur dus haast was geboden. Geen probleem voor Marcel. Om 10:30 stonden we in de vertrekhal. Terwijl de G-krachten wegtrokken uit onze wangen zei Marcel dat ze hier de lekkerste Sekt van Duitsland serveren. Ik stond gelijk weer aan, we hadden immers nog een uurtje. Na een fles zei Linda dat het misschien wel handig was om naar de gate te gaan. Ryanair was immers niet de makkelijkste.
“Tsjonge, jonge, ga je lekker druk maken”; oreerden Marcel en ik. Tijd zat. Dus dan nog maar een flesje. Onder zachte druk trok Linda ons om 11:10 uur naar de gate.
-Gate closed-, lazen we het goed ? Terwijl Linda ietwat rood aanliep constateerden Marcel en ik gelaten dat we een vlucht met optie TMDNTLNL (***) geboekt hadden. Hadden wij weer, maar geen nood. Bij de last minute balie gevraagd of er nog later vluchten naar Alicante vlogen.
Dat niet, volgende week dinsdag weer. Maar niet getreurd….Malaga. Ook Spanje toch ?
Keken we daar wel verder voor vervoer naar Allicante. 3 tickets, 2 flessen Sekt en wat venijnige opmerkingen van Linda verder stonden we een uur van tevoren bij de gate.
Alles verliep verder keurig en dus op Malaga gingen we op onderzoek uit. Hoe kwamen we in Allicante. Ai, 544 kilometer verder. Geen binnenlandse vlucht, geen treinverbinding, met andere woorden er waren 3 opties. Fietsen, lopen of een auto huren. Misschien opportuun maar er werd gekozen voor het laatste. Nu hadden we om 20:00 uur afgesproken met Jaap en Marjan en stonden wij in Malaga.
Onderling contact leidde ertoe dat Marcel besloot om het stratencircuit van Monaco te kopiëren en met gezwinde spoed kwamen 2 ½ uur later Calpe ingescheurd.
Na een onrustig nachtje, ingeleid door een bezoek aan de “vissekommen”kroeg. Gingen we de volgend dag op bezoek wij Vincente. Uiteraard, om met Marcel te blijven spreken, met gas op de zuiger. Ruim op tijd arriveerde wij bij de wijngaarden in het estate ‘Less Canyaes’. Daar werden we hartelijk ontvangen door de heer Vicente Riera Balbastre.
Denk je aan ouderwetse Spaanse aristocratie dan vertegenwoordigd deze man de vleesgeworden invulling hiervan. Strak in het pak, wit overhemd met manchetknopen, onberispelijke das met Windsor strop en een glanzend kaal hoofd waar de Spaanse zon op weerkaatste. Bij deze man voel je gelijk under dressed met je spijkerbroekje, overhemd en jasje.
Met gepaste interesse nam Vincente Linda in ogenschouw waardoor zijn verhaal ietwat onsamenhangend werd. In hakkelend Engels begon Vincente te vertellen dat Moscatel, of wel de Muscaat-druif, het uitstekend doet langs de kusten van de Middellandse Zee. Het gebied profiteert van rijke, diepe alluviale gronden, die de neerslag van de winter en lente goed vasthouden. Dit compenseert de hete, droge zomers.
De productie wordt geleid door een team van oenologen onder de leiding van Dr. Vicente Riera Balbastre himself. Hij wist de kwaliteit van de productie zo op te drijven dat er zelfs enkele medailles konden behaald worden, waaronder op Vinexpo, Bordeaux. Voor een Valenciaanse bodega geen sinecure !
Maar Vincente gaat los. De rijpe Moscatel-druiven geven deze wijn heerlijke aroma’s van bloemen, citrusfruit, rijpe druiven, honing en gedroogde vruchten.Een rijke smaak met aangename zuren. Mooie balans met het zoet in deze dessertwijn.
Voor deze zoete wijn worden de beste Moscatel-druiven geoogst van de Less Canyaes. Dit is een zonnige en warme wijngaard, met een gunstige ligging ten opzichte van de zee. De ondergrond bestaat uit een sterk leemhoudende grond, Ideaal voor de Moscatel.
De druiven rijpen in dit klimaat uitstekend, met behoud van hun mooie zuren. Toch is het belangrijk ze op tijd te plukken. Het juiste moment als de zuren nog in de druiven aanwezig zijn. De wijn gist op lage temperatuur, om het fruit zo veel mogelijk te accentueren. Daardoor krijgt deze wijn zijn mooie, typische karakter van vers geplukte druiven. De gisting wordt onderbroken door de toevoeging van wijnalcohol, op het moment dat er een ideale balans is tussen de zuren en de overgebleven natuurlijke suikers in de wijn. Muscaat in zijn meest pure vorm.
Na wat vragende blikken van Marcel en ondergetekende besloot Linda haar charmes in de strijd te gooien waarna het proeven kon beginnen. Diverse jaargangen passeerden de revue en voor het eerst tijdens deze vakantie kregen Marcel en ik geen verwijtende blikken van Linda. Vergeten was de wereldreis en het echte genieten was begonnen.
(*) Tja de troost pannekoek. Naast tijd is dit ook een remedie tegen alle wonden. Een pannekoek met appel, spek, kaas en stroop. Kind kan de was doen.
(**) Deze man is mede de oorzaak van mijn dessert wijnen fetisch
(***) Te Missen Door Niet Te Luisteren Naar Linda
Recente reacties