Rijk worden geblazen!!
Inmiddels ben ik al weer wat jaartjes bezig in de wijnhandel maar van het klassiek binnenlopen is nog geen sprake. Dit moet toch anders oreerde ik tegen Ellen.
Van wijnen die ik lekker vind en waarvan ik verwacht dat ze in de loop van de tijd nog lekkerder worden, leg ik meestal een doosje in mijn kelder. Het is een beroepsdefor–matie, een soort hamstergedrag waar geen weerstand tegen te bieden is. Niets is leuker dan voor een diner met vrienden, die het kunnen waarderen, wat mooie flessen naar boven te halen.
Op deze manier halen de wijnen een lager tijd van 6 maanden niet, maar om de een of andere onverklaarbare reden trek ik bijna nooit de laatste fles open.
Nu ben ik al weer paar jaartjes bezig, dus inmiddels heb ik een hele rits onbestemde flessen waar ik een Russische wijnroulette mee kan gaan doen…Topper of spoelbak
En terwijl ik weer een fles in de spoelbak leeg gooi neem ik me voor meer ordening en discipline te houden.
En met een heel hoofd vol goede voornemens liep ik naar beneden en zag daar de Winespectator op de tafel liggen. Een beetje bladerend viel mijn oog op het volgende stukje….
Is het gekte of is het de allerhoogste vorm van smaak?
In de wijnwereld speelt reputatie een bijna net zo grote rol als houdbaarheid. De 1947 Château Cheval Blanc is een wijn met een enorme reputatie. Volgens velen is het één van de beste Bordeaux wijnen ooit. De duurste fles werd verkocht aan een anonieme koper voor $304.375 op de Christie’s wijn veiling in Geneve. Als de fles onder normale omstandigheden wordt opgeslagen, dan is de fles nog 50 jaar houdbaar. Dat is ideaal, aangezien je waarschijnlijk ’s werelds duurste wijn pas opentrekt op een zeer bijzonder gedenkwaardige gelegenheid.
Oeps, mijn hart sloeg over. Een Cheval blanc, maar zat die niet tussen mijn wees-kinderen ? Ik rende naar de wijnrekken in de kelder. Als een te jonge hond in een te kleine mand doorzocht ik de rekken. Daar was hij…mijn Cheval. Aleen een noir in plaats van een blanc. Tuurlijk, wat dacht ik nou. Alsof ik ooit Cheval Blanc gekocht had (begint vanaf 400 de fles). Wel allebei een Saint-Emillion overigens, trooste ik mezelf.
En niet helemaal hetzelfde jaartal. Ik had een 1989 en geen 1947. Maar toch een geografisch verschilletje van een paar kilometer en een prijsverschilletje van een paar duizend.
Maar 1989 was toch een prettig Bordeauxjaar. Ik trok hem open, liet hem wat lucht happen en voelde me voor 0,75 liter miljonair.
Recente reacties